Door Floor Drees - In een poging de communicatie op een hoger plan te tillen (ja ik lees mijn vrouwenbladen) vraag ik vriendlief af en toe waar hij aan denkt. “Eten”, is meestal het antwoord. Of: “niets”. Tsja, eerlijk is het wel, maar je hoopt natuurlijk op een ander antwoord. Wat meer in de romantische hoek.
Gelukkig heb ik door goed te luisteren naar komiek Ed Byrne, mijn vader en Homer Simpson, geleerd dat mannen echt aan helemaal niets kunnen denken. Of een uur kunnen mijmeren over iets als ‘pizza’.
Ik heb ook geleerd dat het niet erg is als er een verdwaald blaadje van de kamerplant in een hoek ligt. Twee dagen lang. Het is evenmin een schande om de afwas een dag te laten staan. In de vroege dagen van ons samenzijn kon ik me daar enorm aan ergeren. Met alle stressreacties van dien.
Dat bed hoeft niet perse opgemaakt te worden. Je slaapt er ‘s avonds toch weer in? En dat de buurvrouw vervolgens een opmerking maakt dat “jullie jongelui zijn ook veel te druk zijn om je te bekommeren om de schoonmaak”, zegt waarschijnlijk meer over haar controlfreakerige aard dan over onze houding ten opzichte van het huishouden, hoop ik.
Waar ik naartoe wil met deze inkijk in mijn samenwonende leven? Wel, ik durf te beweren dat ik meer geduld heb gekregen door het huis te delen met muzikant die “dat (de afwas/stofzuigen/het bed opmaken/ een rolgordijn ophangen/boodschappen doen) kan morgen ook wel” als levensmotto heeft. En dat uit zich zeker in mijn gedrag op werk en in de omgang met potentiële klanten en opdrachtgevers. Ik wind me minder op, reageer relaxter op Grote Veranderingen en ben een prettiger mens geworden. Vraag maar aan mijn vriend…
Dat l’amour tot succes leidt, wisten we… En daar sluit Floor’s column goed bij aan. Lees ook es: Liefde is… héééél goed voor de baas