Door Floor Drees – Maandag moest ik een blogworkshop geven aan een aantal aspirant bloggers. Ik had de vraag dus kunnen verwachten. Toch was ik even van mijn stuk gebracht. Goh ja, waarom blog ik eigenlijk?
Nu kan ik de lyrische schrijver uit gaan hangen en zeggen dat ‘ik wel moet schrijven’ – waar overigens een kern van waarheid in zit -, maar dat doe ik niet. Ik heb gewoon veel verschillende passies en onderwerpen die mijn speciale aandacht hebben. Deze moeten af en toe uit mijn hoofd, anders wordt het daar te vol. En ik deel graag informatie. In mijn geval: in de vorm van inhoudelijke stukken, semi-professionele columns of eenregelige commentaren op een beeld…
In het derde jaar van de kunstacademie kreeg ik lessen creatief schrijven. Ik schreef als kleine Floor al verhalenschriften vol met sprookjes en korte verhalen. Tijdens deze lessen kreeg ik steeds weer het gevoel dat ik mijn passie hervonden had. Je kunt je voorstellen hoe blij ik was toen we de opdracht kregen een mini-roman te schrijven. 1500 woorden, stond er in de opdracht. Daar ging ik zwaar overheen. Ik liet mijn verhaal aan mijn vader lezen en hij was enthousiast. En vroeg of ik voor zijn groepsblog recruitmentmatters.nl wide schrijven. Over mijn bijbaantje, stage, ervaringen met sociale netwerken en over mijn vrienden, generatie y-ers dus.
In het begin leverde ik gewoon nog tekstjes aan en zette hij het (onder mijn naam) online. Later mocht ik mijn eigen account beheren. Naïef op internetgebied als ik was had ik niet echt door dat mijn blogs ook echt gelezen werden. Tot er opeens veelvuldig werd gereageerd en ik eens keek naar het aantal hits. Driehonderd? Aandoenlijk, achteraf.
Nu ben ik dan ‘blogger by profession’. Dat is, ik word betaald om te bloggen. En gaat men je vragen waarom je ‘het’ toch allemaal doet. Het antwoord is misschien wat teleurstellend. Ik blog omdat het kan.
Weet je trouwens dat je ega vroeger ook verhaaltjes schreef?