Door Floor Drees - Soms heb ik het idee dat ik ben teruggeworpen in de tijd. Ik waan me op het schoolplein van mijn basisschool, waar speelafspraakjes werden gemaakt. En waar bepaald werd wie er leuk genoeg was om naar het partijtje van Pietje of Marietje te komen.
Een gruwelijke exercitie. Niet omdat ik bang was buitengesloten te worden, ik was een vrij populair kind. Maar ik had last van zoiets als rechtvaardigheidsgevoel. Ik was oprecht verdrietig dat de andere kinderen niet mee mochten spelen/fuiven/worstenbroodjes eten.
Goed, hoe kwam ik op deze vertelling? Ach, ik weet het weer. Ik voel me af en toe weer even 10 jaar oud wanneer ik ‘op Twitter zit’. De populairste Twitteraars worden en masse gevolgd en veelvuldig geretweet. De volgers en ‘retweeters’ hopen dat de populaire Twitteraar in kwestie hun gedrag beloond door hen ook te volgen.
Nu was dat slijmerige fenomeen al bekend, maar heden zijn er ook ‘lists’ op Twitter. En kun je de mensen die je volgt indelen in, wel, lijstjes. Dat heeft iets vreselijk kinderachtigs. Hoewel het enorm vleiend is om op een ‘social media gurus’ lijstje te staan. En je bijna rooie koontjes krijgt van je presentie op de ‘smart women’ lijst van @jolante.
Het aantal lijstjes waar jij op staat is het nieuwe statussymbool. Ik heb met mijn acht vermeldingen nog flink wat te doen. Maar wanneer ik lijstjes opstel zal ik ook aan jullie denken. Diep vanbinnen ben ik immers nog dat lieve, sociale meisje. Dus: DM me, wat het lijstje van je keuze is en ik krijg je erop. Beloofd!
N.B. Ik ben overigens nog steeds verslaafd aan Twitter. En die lijstjes zijn ook wel handig. Ik heb er al een paar in mijn RSS feed gegooid, opdat ik niets hoef te missen.