Lees vanaf nu hier de wekelijkse column van Floor Drees. Dit keer over al dat gezeur altijd van mensen die hun werk niet leuk vinden… “Ga toch wat (leuks) doen!”
Door Floor Drees - Ik kan me er zo aan ergeren: opmerkingen in de lift die verraden dat afzender totaal geen plezier beleeft aan zijn of haar werk. Voorbeelden?
“Nou, de week is weer doormidden” (op woensdag)
“Fijn weekend!” (op donderdagochtend)
“Daar gaan we dan weer…” (elke dag, over een liftritje van 1 hele etage).
Sletterige bazinnen
Hetzelfde geldt voor gesprekken in de trein. Ik reis vier dagen in de week van Rotterdam naar Amsterdam en terug. Dat zijn een heleboel ritjes. Tijdens die ritjes krijg ik het al-tijd voor elkaar naast/tegenover/schuintegenover iemand-met-een-klote-baan te gaan zitten. Ik heb alles gehoord. Van vermeend autistische managers tot sletterige bazinnen. Noem een bedrijf en ik heb er hoogstwaarschijnlijk wel eens een roddel over gehoord.
Te kort
Ik kan het maar niet begrijpen. Ervan uitgaande dat een gemiddeld werkend mens om twaalf uur ‘s nachts naar bed gaat (om de volgende ochtend weer kwiek plaats te nemen achter het gehate bureau), spendeer je meer tijd op (en onderweg naar) kantoor, dan thuis. Het leven is te kort om te spenderen aan een vreselijke baan.
Overvolle terrasjes
Ook zoiets: terrasjes die op een werkdag al vanaf een uur of twee stampend volzitten. Toegegeven, gisteren heb ik ze niet kunnen zien, toen klaagde ik lekker met de menigte mee over het #noodweer op twitter.
Overvolle supermarkten dan. Wederom: op een werkdag om een uur of twee. Wanneer half Rotterdam Alexander blijkbaar besluit om boodschappen te doen in de buurt-C1000.
Een blije blog
Dan bedenk ik me dat ik daar nu ook sta. Met mijn brood, kaas en droge kaakjes (na vorige week ben ik op dieet). Ach, misschien had ik het even nodig. Even klagen. Excuses daarvoor. Volgende week: een blije blog!