Vandaag eindelijk eens goed nieuws: het aantal sociale werkplaatsen zal niet worden beperkt, zoals minister van sociale zaken minister Donner dat zo graag wilde. Wajongers blijven recht houden op werken in een sociale werkplaats. Dit alles niet dankzij Donner, maar met name door protesten vanuit de jong gehandicaptenorganisatie zelf.
5 miljard euro
Donner die met het voorstel voor de regeling kwam, omdat in 2050 anders een half miljoen mensen in deze regeling zitten – wat 5 miljard euro zou kosten – moest buigen voor de forse kritiek van de vakbonden voor Chronisch zieken en Gehandicapten Raad (CG). Zijn vrezen dat wanneer jonggehandicapten ‘gewoon’ werk zouden hebben, behandeld zullen worden als tweederangs werknemers die minder zullen verdienen dan het minimumloon. Dat belooft Donner nu te voorkomen…
Onterecht afgeschreven?
Donner kwam met zijn voornemen - niet vanwege de enorme besparingen die dit zou kunnen opleveren, maar vanwege het feit dat mensen vanaf hun jeugd onterecht zijn afgeschreven. Dit zou voor hem zwaarder wegen dan de centen. Er vanuit gaande dat hij oprecht is, jongeren met een hele lichte beperking zouden misschien inderdaad beter op een ‘gewone’ werkplek aan de slag kunnen gaan, omdat dit wellicht beter is voor de ontwikkeling. Aan de andere kant: is het niet een hellend vlak? Want wie bepaalt wat een lichte beperking is? Voor de een is een lichte beperking een groot obstakel, terwijl een ander met dezelfde beperking gewoon aan de slag kan.
Weinig inlevingsvermogen
Dat er Wajong’ers nu meer begeleiding en coaching krijgen om een ‘normale’ baan te vinden, is wat mij betreft prima, maar om dat voor hen te bepalen, is een tweede. Zou Donner’s voorstel, waar hij nu zo naarstig op terugkrabbelt, er door zijn gekomen, dan had het overgrote deel van de Wajong’ers misschien thuis gezeten. En dat is zuur; geen sociaal voorstel, maar wederom een asociaal plan van aanpak van een minister die weinig inlevingsvermogen toont. (Sja, wat verwacht je van iemand die zelf zijn mondhoeken altijd en eeuwig naar beneden heeft staan…)
Absoluut niet goed
Zelf heb ik een oom met een geestelijke beperking die binnen een sociale werkplaats werkt. Zo op het eerste gezicht zou je niet zeggen dat hij gehandicapt is – en op zich zou hij misschien best een baantje achter een lopende band kunnen krijgen binnen een zogenaamde ‘normale’ werkplek, maar ik ben van mening dat dit absoluut niet goed voor hem zou zijn. Ten eerste, omdat de mensen waarmee hij samen zou werken – doorgaans ook van een lager opleidingsniveau – waarschijnlijk weinig sympathie zullen tonen, ten tweede, omdat hij zich thuis voelt in wat hij nu doet. Hij maakt vrienden die op, boven of onder zijn niveau zitten en dat is iets wat je zo iemand toch niet zomaar kunt afpakken?
Nogmaals, als een jong beperkt iemand – die in de Wajong zit – zelf besluit dat hij of zij klaar is voor de werkvloer, stimuleer dit dan, begeleidt het en laat deze beslissing aan de Wajong’er zelf. Leven met een beperking is niet gemakkelijk. Om die reden ben ik dan ook blij dat de storm van kritiek Donner’s voorstel (tot nu toe) van de tafel heeft geblazen.
Wat is jouw mening? Laat hieronder je reactie achter.