Big Brother is watching you

Toekomst-scenario: je zit in je auto op weg naar het werk, begeeft dat *(&^%$# kilometerkastje het. Sja, en nu? Nu mag je het gaan doorbellen aan de ambtenaartjes van de overheid. ‘Zorgt u er wel voor dat u het binnen 48 uur laat fiksen’? “Ja hoor, verzucht je, denkend aan de vakantie-uren die je hiervoor moet opnemen om het te regelen…’

Meld je je aan voor een afspraak, blijkt dat er enorm veel wachtenden voor je zijn. En nu? Rondbellen en nog eens rondbellen. “Dat *&^%$# ding begeeft het wel vaker”, mompelt een van de garagehouders door de telefoon, maar laat jij daar nu net geen boodschap aan hebben. Bij het zoveelste garagebedrijf is het raak, een plekje. Je kunt er net nog voor een reparatie terecht. Jammer alleen dat je er 100 km voor moet rijden en dat de afspraak in de spits plaats vindt. “Het kan nu eenmaal niet anders.” Dat gaat je ook nog een kilometers kosten. Gefrustreerd sta je op om buiten een sigaret te gaan roken. Oh nee, je was gestopt, wegens de verzekering, maar eentje bietsen dan.

“Jij was toch gestopt?” vraagt je collega verbaast, terwijl hij zijn wenkbrauwen optrekt, waarschijnlijk denkend aan zijn enorme hoge premie die hij moet betalen bovenop de belastingcenten die hij al neerlegt voor zijn sigaretjes. “Ja, maar, ik moet er nu ff eentje hebben”, zeg je nonchalant. “Laten ze het maar niet zien”, waarschuwt de collega. Mocht iemand je verklikken bij je verzekering dan kun je het schudden. “Ach, schijt”, zucht je. “Geef nu maar.”

Je staat nog maar net buiten genietend van je sigaretje in de luwte van het gebouw, gaat je telefoon. Alsof je de duvel op z’n staart trapt, het is je zorgverzekeraar. “Ja, meneer, het viel ons op dat u afgelopen maand niet gesport heeft. Houdt u er wel rekening mee dat u deze week weer moet beginnen, als u die korting nog wilt behouden?” “Verdikkeme”, denk je. Eigenlijk heb je geen tijd, maar OK. “Ik was net van plan vanavond te gaan”, zeg je gemaakt vriendelijk, terwijl je je afvraagt hoe je dat nu in je schema past.

‘s Avonds rijdt je met gezonde tegenzin naar de sportschool. Nee hè, staan ze net te controleren op kilometer-kastjes.Een man staat woest te zwaaien met zijn armen. “Ik was toch ziek! Hoe kon ik dan dat *&^%$#@ kastje laten repareren?” “Sorry, meneer”, zegt de agent geduldig, “maar daar kunnen wij niets mee. U tekent maar bezwaar aan.”

Plotseling tikt er iemand op het raampje van je auto. “Meneer, kilometerkast-check. Mag ik er even bij.” Je stapt uit, de agent sluit zijn apparaat aan op het kastje. “Hij is kapot”, waarschuw je, “maar ik heb morgen een afspraak om hem te laten repareren.” “Heb je het wel gemeld?” vraagt de agent streng. “Ja zeker, vanochtend nog.” “Ok, even checken. De agent pakt zijn handheld en toetst wat in. “Wanneer had je die melding gemaakt?” “Vanochtend, rond een uurtje of 10.00u.” “Vreemd”, zegt de agent. “Ik zie niets in het systeem.” Het koude zweet breekt je uit. Nee he, het zal toch niet weer…. “Excuses”, zegt de agent na een extra check. “Het staat er echt niet in. Ik moet een boete uitschrijven.”

Ah, daar gaan we weer. Chagerijnig neem je de boete in ontvangst. Dat wordt weer bezwaar aantekenen… en ook daar gaan weer maanden overheen. Wat een achterlijk systeem! Maarja, protesteren heeft geen zin, weet je uit ervaring. Die agent doet ook gewoon zijn werk.

Bij de sportschool aangekomen, mag je inchecken met je chipkaart. Die ingebouwde chip, daar moet je nog niet aan denken, maar het zit er wel aan te komen. Na de bodyscan is er een nieuw wetsvoorstel ingediend en zijn ze bezig met een proefproject waarbij mensen gechipt worden. “Allemaal voor de veiligheid”, zo wordt er beweerd, maar jij weet wel beter.

“Maakt u vandaag wel uw hele sportprogramma af”, vraagt de computer vriendelijk als hij incheckt. “Denk aan uw zorgverzekering.” “Krijg toch de *&^%$#”, mompel je tegen het apparaat. Zucht, verplicht sporten. Wat een ramp…

De sportschool is overvol. Die komen nu wel aan hun centen. Dank je wel RVZ. Bah! Nu moet je weer overal wachten, want reken maar niet dat de door de zorgverzekering aangewezen sportscholen de capaciteit hebben om al die verplichte sporters te handhaven. Overal waar je kijkt, zie je witte, vermoeide gezichten. Weinig mensen zijn hier voor hun lol en degenen die dat wel waren, die hebben er geen lol meer in, omdat het zo vol is. Het is toch om krankjorem van te worden…. “Dat gaat weer een paar uurtjes duren”, verzucht je tegen niemand anders dan jezelf, denkend aan de afspraak die je morgenochtend hebt bij de garage. Mag je weer in een dure file gaan staan.

“Nee, het leven is er niet beter op geworden”, concludeer je, terwijl je eindelijk op een vrijgekomen fiets kunt stappen. “Uw einddoel is vijf kilometer”, zegt de fiets. Woest begin je te fietsen. “Uw hartslag en stress-level zijn te hoog”, klinkt er uit de fiets. “Ja, vind je het gek?! Denk maar niet dat ik de 67 haal.”