Integriteit is en blijft een “hot” item. Kent u Dirk Scheringa (van die aardige bank), de pedopriesters, Benno L. (de zwemleraar), de bankensector en de van kindermisbruik verdachte Robert M. nog? Hoe kan het toch komen dat deze mensen worden aangenomen? Nog belangrijker kan dit voorkomen worden door een integriteitscheck vooraf? Toen Balkenende begon te praten over normen en waarden schudde veel mensen met hun hoofd. Waarom zoveel aandacht voor zoiets oubollig… Bovendien, iedereen weet nu toch wel hoe ze zich moeten gedragen? Uit bovenstaande voorbeelden is wel op te maken dat het met vertrouwen en integriteit nog lang niet goed zit.
Over bepaalde kwaliteiten (zoals medische zaken of zwangerschap) heeft een werknemer geen informatieplicht, tenzij het relevant is voor de functie. Over andere kwaliteiten, zoals een strafrechtelijk verleden, is die informatieplicht er wel. Voorwaarde hiervan is de dat werkgever hiernaar vraagt en dat om een werkgerelateerde kwaliteit gaat.
Het initiatief ligt dus bij de werkgever (de sollicitatiecommissie of de afdeling personeelszaken). Natuurlijk kan een testpersoon weigeren om mee te werken of liegen. In de eerste situatie moet het beleid er dan op gericht zijn om deze kandidaten te weigeren (voor de functie). Indien een kandidaat liegt, tja, dan valt daar op dat moment niets aan te doen. Totdat de sollicitant anders bewijst kan de werkgever alleen vertrouwen op de gegeven antwoorden en het resultaat van de test.
Kortom: werkgevers kunnen tot op een bepaalde hoogte voorkomen dat iemand die niet integer is wordt aangenomen. Maar iemand die kwaad wil, laat zichzelf niet zo gauw pakken / stoppen.