Ook wel eens gedacht aan het opzeggen van je baan? Claire deed het. Volg haar zoektocht naar werk.
Door Claire - Afgelopen zondag was het heerlijk zonnig, ideaal weer voor een wandeling in het bos. Van veraf hoorde ik geblaf en iemand door een megafoon blèren. Nee maar, het was Martin Gaus die enthousiast asielhonden aan het aanprijzen was. Een waar festijn voor de hondenliefhebber.
Asielhonden hebben toch een negatieve bijklank en daarom nam ik een kijkje tussen de beestjes die krampachtig aan de lijn werden gehouden door medewerkers van het dierenasiel. Soms was dat hard nodig omdat niet alle honden van elkaar gediend waren. Plots betrapte ik mij op allerlei gedachten: ‘wat een agressief beest, die eet je kinderen nog op’ en ‘wat is dat eigenlijk voor ras? Ik denk een vuilnisbakkenras’, ‘hey, wat een leuke worst op poten, nee wacht, ik zie het al, een van de pootjes is nogal vergroeid’. Martin Gaus ging ondertussen verder met het presenteren van een 16-jarig hondje die op zoek naar een baasje was, omgerekend in mensenjaren, was dit exemplaar hoog bejaard.
Plotseling maakte ik de onvermijdelijke link; misschien ben ik wel een asielhond. De zielige werkloze die geen baan heeft en waar altijd wel iets op aan te merken valt. Het is een stempel. Te oud (te vaak ziek en hoge dierenartskosten), te weinig ervaring (die piest en poept het hele kantoor onder), te jong (die blaft maar wat), te lelijk (ik wil niet met deze hond gezien worden), kreupel (deze hond mag wel Lingo presenteren maar niet door het beeld lopen).
Wie o wie is mijn Martin Gaus en toekomstige baasje?!