Wat doen de werkende moeders van vandaag de dag in vredesnaam fout, als ze willen dat hun dochter liever een rijke vent trouwt dan dat ze financieel onafhankelijk is en een mooie carrière opbouwt?
Wil je dat je dochter hetzelfde leven krijgt?
Sja, schuldgevoelens, het maken van compromissen. Steeds meer werkende moeders worstelen ermee.
Een Britse journalist ondervroeg voor de Times verschillende succesvolle carrièrevrouwen in haar vriendenkring. Ze legde aan hen de vraag voor: ‘Wil je dat je dochter hetzelfde leven krijgt als jij?’. “Ik hoop dat ze een rijke man trouwt en wat liefdadigheidswerk gaat doen”, aldus een werkende moeder met topbaan.
Wie ben jij?
Stuk voor stuk beantwoordden de vrouwen de vraag met ‘nee’. Een van de vrouwen zegt: “Toen mijn dochter klein was, dachten haar vriendjes en vriendinnetjes op school dat haar nanny haar moeder was. Als ik eens op de kleuterschool kwam, vroegen tien kindjes: ’Wie ben jij?’ Het zou wel heel raar zijn te wensen dat dat je dochter ook overkwam.”
Niet tevreden
Van de moeders met topbaan tot de thuisblijvers, ze zijn niet tevreden. Zo zou je denken dat moeders die hun kinderen voor hun carrière plaatsen wellicht minder tobben met schuldgevoelens en spijt. Niets is minder waar. Een van deze moeders zegt: “Ik zou niet willen dat ze midden in de nacht zou liggen tobben over de vraag wat er van haar hersens, leven, ambities en dromen terecht was gekomen?”
Verwend?
Ongelofelijk! Ligt het nu aan de vriendenkring van deze journaliste? Of willen deze vrouwen simpelweg te veel en/of zijn ze verwend. Ze hebben er toch zelf voor gekozen? Als je niet tevreden bent, moet je wat veranderen, is het niet? Wat is er mis met het bijstellen van je ambities/ doelen? Hebben deze vrouwen nog nooit van de gulden middenweg gehoord? Je kunt en moet immers niet alles willen!
Part-time land bij uitstek
Volgens mij staan er – tegenover al die ontevreden vrouwen – voldoende tevreden vrouwen die het wel goed kunnen balanceren. Nu is Nederland natuurlijk part-time land bij uitstek. Dus kan zijn dat ze in Groot-Brittannië minder ver zijn.
Stay tuned
Ten slotte is het wellicht makkelijk praten als je zelf nog geen kids hebt, zoals in geval van mijn persoontje… Ik zal dus nog moeten ervaren hoe het is om werk en kinderen te combineren. Mocht het zover komen, zal ik mijn ervaringen, tips en dips zeker delen. Dat wil zeggen; als ik nog tijd heb voor dit blog…
Wat zijn jouw ervaringen? En/Of - als je nog geen kids hebt - wat is jouw mening over dit onderwerp? Laat hieronder je reactie achter. Als je tevreden bent met wat je doet - of dat nu thuisblijven is of werk/kinderen combineren - wat zijn dan jouw tips, tricks?
Bron: De Times, de Telegraaf
Waarschijnlijk hebben de vrouwen waarover gesproken wordt een opleiding genoten en een druk agenda plus de bijbehorende luxe.
Een stap terug doen is dan niet makkelijk.
De andere groep blijft 100% thuis en voelt zich niet betrokken bij de maatschappij. Muren komen op je af.
50/50% groep voelt zich ook niet tevreden omdat ze op het werk het gevoel hebben dat het werk op een te grote afstand staat en ze geen verantwoordelijkheid krijgen.
Mijn statement is dat kinderen en een baan met verantwoordelijkheid niet samen gaan.
Vraag: betreft dat statement alleen de moeders, of ook de vaders?
Late reactie van mij:
Ook voor vaders, denk ik. Maar daar gaat dit artikel niet over en vaders hebben tot nu toe minder met deze strijd te maken.
Uiteraard gaat dit artikel over moeders, maar in de opvoeding van kinderen kan je e.e.a. natuurlijk niet los van elkaar zien. En aangezien ik het wat te gemakkelijk vind om bij jouw statement alleen moeders te betrekken (alsof zij alleen verantwoordelijk zijn voor de gang van zaken in een gezin), stelde ik de vraag of dat statement ook betrekking had op de vader. Ja dus; geen twijfel mogelijk!!!
En dat betekent DUS ook meteen dat de vader een niet te miskennen rol speelt in de werk- en carriëre emancipatie van vrouw en moeder. Ook daarin kan je e.e.a. niet los van elkaar bezien.
Goed artikel, Sjoukje. Het zet je wel aan het denken. Ik behoor bij de groep die alle ambities aan de kant moest gooien voor ons gezin met 5 kinderen. Dat was in die tijd (zei opoe) sowieso erg gebruikelijk: de werkende vrouw was destijds nog een vrij zeldzaam fenomeen. Ik heb me wel uitgeleefd in hobby’s en vrijwilligerswerk, en hoef(de) me nooit schuldig te voelen over het feit dat ik te weinig tijd voor de kinderen had, maar toch….tussen alle poepluiers en poetsdoeken door kwam regelmatig toch onherroepelijk een onbedwingbaar verlangen naar boven naar 1 of 2 dagen per week zònder. En het gevoel: is dit nou alles? Maar als ik de zo jachtige combi-moeders van nu met (bijna) volledige baan of deeltijdbaan hoor, dan hebben ook zìj vaak dat gevoel. Zoals ook Seine het hierboven zo mooi beschrijft, kan er eigenlijk maar 1 conclusie zijn: ontevredenheid zit vooral in de mens zelf. Pas als we weer eens een flinke schop onder ‘t gat krijgen in de vorm van oorlog of andersoortige vreselijke narigheid, stijgt dankbaarheid na afloop daarvan bij de mens opeens tot grote hoogte. Vooral dan schijnen we pas te kunnen beseffen hoe goed we het eigenlijk hadden.
Groetjes Midlifer
“Pas als we weer eens en flinke schop ….. etc.” Daar ben ik het hartgrondig mee eens. Ik moet bij dit soort verhalen wel eens denken aan het sprookje van “Piggelmee en het tovervisje”, waarin het vrouwtje van Piggelmee steeds meer en steeds “groter” wil, totdat ze keihard terug gefloten wordt en weer in haar armoedige omgekeerde keulse pot woont (zei opa
)
Tevredenheid is iets waar je zelf naar op zoek moet gaan en als je denkt: “dit is het niet voor mij”, moet je maar eens gaan nadenken over wat je eigenlijk wilt. Maar de keuze die je maakt zal ook niet de tevredenheid geven die je zoekt. Dat doet het nooit, voor 100%.
Er bij neer leggen dat het nu eenmaal zo is levert het meeste tevredenheid-rendement op, maar is oh zo moeilijk. Een continue proces. Dus onverschilligheid. (oei)
.
Maar kinderen leveren ongekende frustraties op. HANDENBINDERTJES!
Ambitie=stress
Pingback: Is slapen het nieuwe seksen? Yezzzzzzz | Carriere
Pingback: Hoe een miljonair aan de haak te slaan? | Carriere