Het glazen plafond bestaat NIET!

Dames, hoe vaak moeten we het nu nog zeggen? Het glazen plafond bestaat NIET, het glazen plafond bestaat niet en het glazen plafond bestaat NIET. Tenminste, dat vind ik en met mij nog een hoop anderen, waaronder auteur Marike Stellinga die het boek schreef ‘De mythe van het glazen plafond’…

Nu heb ik het  hier al ‘es eerder over dit boek gehad, maar ik kan het niet laten om daar nog dieper op in te gaan. Waarom? Omdat het me tegen de borst stuit dat wij, notabene geëmancipeerde vrouwen, vandaag de dag ons onkunnen op het glazen plafond af schuiven.

Bij ‘onkunnen’ heb ik het over het vermogen om te kiezen en het onvermogen om zowel een vette carrière op te bouwen als een gezin daarnaast te onderhouden. Veel vrouwen ‘kiezen’ ervoor om – als ze kids krijgen – ‘slechts’ drie dagen te gaan werken. Bepaalde banen vallen dan buiten hun bereik. Jammer, maar ‘het glazen plafond’ als excuus aanvoeren is buitengewoon slap.

Er is nog altijd zoiets als keus: of je kiest ervoor om geen kinderen te krijgen; of je kiest ervoor om wel kids te krijgen (en een stapje terug te doen). Dat je dan niet alles tegelijkertijd kunt hebben, daar moet je je misschien ook maar bij neerleggen. Moeilijk, hè?

Wil je als vrouw wel graag hogerop komen, dan is er nog zoiets als ‘doorzettingsvermogen’. Wanneer je meent dat vrouwen niet snel tot de boardroom worden toegelaten, omdat die toch gedomineerd wordt door mannen, begin je al bij een verkeerd uitgangspunt. Ok, mannen mogen nu eenmaal geneigd zijn (zoals wij vrouwen ook overigens) om ‘soortgenoten’ (andere mannen die op henzelf lijken) op te zoeken, maar wie heeft dat nu niet?

Wie zegt niet dat jij – als vrouw – daar goed tussen past, qua kwaliteiten en talent? Bovendien, wat veel vrouwen achterwege laten, is dat ze te kennen geven dat ze willen opklimmen. Niet met vage bewoordingen als ‘ik wil wel hogerop’, etc, maar met duidelijke taal: ‘die functie wil ik hebben over X-aantal jaar.’ Ziet je baas het niet zitten? Dan zoek je naar wat anders. Simpel toch?

Waarom dan een quotum invoeren voor een X-aantal vrouwen in de top? KPN deed het, Heineken deed het en veel grotere jongens praten erover.

Dat dit quotum van overheidswege opglegd wordt, is slechts een kwestie van tijd. Jammer, want hiermee doet Den Haag in mijn ogen juist het tegenovergestelde van wat ze willen bereiken: Namelijk, aangeven dat vrouwen het blijkbaar niet kunnen zonder positieve discriminatie. En dat is toch onzin, dames! Wij, vrouwen, kunnen het prima op eigen kracht. Niet zeuren, maar doen!